ازسرگیری کاوش در قدیمیترین سکونتگاه انسان در ایران
تاریخ انتشار: ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۳۹۰۱۱۴
یافتههای تا کنون باستانشناسان تایید کرده است که «غار قلعه کرد آوج» در قزوین، قدیمیترین سکونتگاه بشر در ایران بوده است. اکنون باستانشناسان به این غار بازگشتهاند تا چهارمین فصل کاوش را آغاز کنند؛ در جایی که قبلا دندان شیری یک کودک انسان نئاندرتال به قدمت ۱۷۵ هزار سال کشف شده بود و احتمال داده شده سن حضور اجداد انسان در آن از ۴۵۵ هزار سال فراتر برود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
به گزارش ایسنا، چهارمین فصل کاوش در غار قلعه کرد آوج را گروهی از باستانشناسان ایران و فرانسه به سرپرستی مشترک «حامد وحدتینسب» از دانشگاه تربیتمدرس تهران و «ژیل بریون» از موزه انسانشناسی پاریس انجام میدهند.
حامد وحدتینسب ـ سرپرست کاوشهای باستانشناسی غار قلعهکرد ـ با استناد به اطلاعاتی که تاکنون از مطالعه مواد فرهنگی، رسوبشناسی، بقایای جانوری و سالیابی مطلق غار قلعهکرد بهدست آمده است، گفت: این غار محل زیست انواع گروههای انسانی شامل انسان هوشمند، انسان نئاندرتال، انسان هایدلبرگ و انسان راستقامت در گستره زمانی حدودا نیممیلیون سال پیش تا هزارههای متأخر بوده است.
مهمترین دستاوردهای فصلهای پیشین کاوش غار قلعهکرد به گفته این باستانشناس، کشف دندان کودک انسان نئاندرتال با قدمت مقدماتی ۱۵۵ هزار سال پیش بود که پس از کالیبره شدن سنشها در آزمایشگاه موزۀ انسانشناسی پاریس به ۱۷۵ هزار سال تغییر کرد.
دندان این کودک نئاندرتال در حال حاضر در موزۀ شهر قزوین برای بازدید عموم به نمایش گذاشته شده است.
سرپرست کاوشهای باستانشناسی غار قلعهکرد همچنین گفت: نتایج آخرین آزمایشهای سالیابی روی مواد فرهنگی غار قلعهکرد با استفاده از دو روش تشدید چرخش الکترون (ESR) و اورانیوم/توریم حاکی از سن ۴۵۵ هزار سال برای نهشتههای فرهنگی بهدستآمده از کاوشهای فصلهای پیشین این محوطه است.
این باستانشناس تاکید دارد که نهشتههای باستانی قرارگرفته در زیر لایههای سالیابیشده دارای ضخامت قابلتوجهی بوده و همین امر حاکی از این است که سن حضور اجداد انسان در این محوطه از عدد ۴۵۵ هزار نیز فراتر خواهد رفت.
وحدتینسب همچنین گفت: رهیافت فصل چهارم کاوش باستانشناسی در قلعه کرد آوج، نمونهبرداری برای سالیابی از لایههای زیرین، مطالعه سنتهای ساخت دستافزارهای سنگی و بازسازی معیشت و دیرین اقلیم محوطه و منطقه است که با تامین اعتبار از سوی ادارهکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایعدستی استان قزوین در حال اجراست.
غار قلعهکرد از مهمترین محوطه های پارینهسنگی در ایران و خاورمیانه است که در دورههای گذشته توسط گروههای باستانشناسی استان قزوین مورد شناسایی و مطالعۀ مقدماتی قرارگرفته بود. نخستین و دومین فصول کاوش این محوطه در سالهای ۱۳۹۷ و ۱۳۹۸ و فصل سوم با وقفهای دو ساله در سال ۱۴۰۱ توسط هیأت مشترک ایران و فرانسه انجام شد.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: باستان شناسي قدیمی ترین سکونتگاه انسان در ایران نئاندرتال غار قلعه کرد آوج قزوين محرم 1402 باستان شناسي عراق سوييس صربستان يونان مسجد جمكران اروميه محرم 1402 باستان شناسي عراق سوييس باستان شناسی غار قلعه هزار سال سال یابی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۳۹۰۱۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کشف معماری ۴۵۰۰ ساله در شرق ایران
تپۀ پیرزال در ۶۰ کیلومتری جنوب زابل در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد و در سال ۱۳۸۷ در فهرست آثار ملی ثبت شده است. این تپه در سال ۱۴۰۲ از طرف دانشگاه زابل برای آموزش دروس عملی باستانشناسی به دانشجویان این رشته در دانشکدۀ هنر و معماری، برای فصل دوم کاوش شد که مهمترین یافتههای آن، یک سازه معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) بود، که شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است. به گزارش ایسنا، حسین سرحدی، عضو هیأت علمی دانشگاه زابل، که سرپرستی دومین فصل کاوش آموزشی دانشگاه زابل در تپۀ پیرزال سیستان را به عهده داشت، گاهنگاری محوطه پیرزال را بر اساس یافتههای سطحی، به دورۀ IV شهر سوخته نسبت داده است، درباره جزئیات کشف بقایای معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) توضیح داد: این معماری شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است. این خانه متشکل از تعدادی اتاق در حاشیۀ جنوبی یک حیاط مرکزی است. او اضافه کرد: کاوشهای اخیر بیانگر وجود یک کوچه است که احتمالاً این ساختمان را به ساختمانها یا خانههای دیگر مرتبط میکرده است. بقایای این کوچۀ در ضلع شمالی کارگاه ۳ نشاندهندۀ توسعۀ ساخت و ساز در دورۀ آخر عصر مفرغ سیستان است. در این فصل، که کارگاه شماره ۳ به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر کاوش شد، سفالهایی متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال پیش، اشیاء گلی شامل پیکرکها و اشیاء شمارشی نیز کشف شد. باستانشناسان همچنین اشیائی را در ارتباط با مدیریت کالا و نظام داد و ستد محلی کشف کردهاند که استقرار در این مکان را با سایر محوطههای اطراف برقرار میکرد. این کالاهای مبادلاتی به گمان باستانشناسان شامل ظروف سنگی، جانورانی همانند گاو، گوسفند و گندم و سایر ملزومات زندگی در آن دوران بوده است. به نظر آنها، مبادلۀ اشیاء سنگی همچون پیکَرَکها و ظروف مرمرین در این تپه از رونق خوبی برخوردار بوده است. سرحدی درباره اهمیت این تپه باستانی گفت: بنا به یافتههای سطحی، به نظر میرسد «پیرزال» یکی از بزرگترین تپههای متعلق به فاز انتهایی عصر مفرغ سیستان است، که تاریخ و کیفیت آن هنوز از مسائل مورد بحث باستانشناسی جنوب شرق ایران به شمار میرود. کانال عصر ایران در تلگرام